Mundartsymposium Bosener Mühle : Kerber

Sie wurde. 1952 in Roden (jetzt Saarlouis) geboren.

Leben und Werk

Seit 1999 schreibt sie Alltagsbetrachtungen vorwiegend in ihrem moselfränkischen Dialekt, dem Rodener Platt, von dem sie sagt “mei erscht Spròòch, Hochdeutsch kam erst in der Schule dazu”. Ursula Kerber ist Mitglied des Literatur-Kolloquiums “Bosener Gruppe” und Vorstandsmitglied des grenzüberschreitenden Vereins “Gau un Griis”, dem Verein zur Erhaltung und Verbreitung der fränkischen Sprac

Veröffentlichungen (Auswahl)

2007 Veröffentlichung ihres Buches “Kläänen Moment”. Weitere Lyrik- und Prosa-Texte finden sich u.a. in Anthologien, in der Literaturzeitschrift “Paraple” und auf ihrer Website www.utrivia.de

Beiträge zum Symposium

Wo der Deiwel waant

Wer séch de Deiwel ént Haus hillt, hat ball neischt meh ze lachen. Gemäänerhand wääs mer dat awwer vorher nét. Déi Leit, déi wo schonn mòòl én der Abdeikirch én Tholey woaren, déi hann en Ahnong, wie so en Leitsgeheier aussinn kinnt. Dò géfft et doch taatsächléch en Belzebou óf em Peiler, wo äänen frech auslachen dout. Mer sóllt neischt Beses denken. Der léiw Herrgott iwwerläät genau, wat er micht. Wo wär dann so’n Deiwel annerschder besser ónner Kontroll ze hallen wéi én der Kirch zwéschen Weihwasser, geseenten Kerzen un em Hauch Weihrauch? Awwer sogaar aan so’m häälijen Plätz hat der Satan stónnenweis sei hällischt Frääd. Wenner ém Beichtschdouhl heert, dat de Schlechdichkätt én der Welt noch nét ausgeschdorf éss un all die scheen Sénnen mónter weider waaßen, dann lachder séch ént Feischtchin un denkt: Ha, äänt ze null for meich. Manchmòòl kréit der méddem Päärdsfouß awwer aach so richdéch äänen zwéschen de Herner gefeiert. Dò géwwen Deiwelereien gebeicht, óf déi wär der Leibhafdich selwer sei Lewdaachs niemòòls verfall. Dat machdem ze schaffen un fròò nét wie. Et treiwdem et Wasser én de Auen vor lauter Raasch. Dat móss mer séch mòòl lebhaft vorschdellen. Em All-neischt-gutts sénn de Hänn gebónn. Er huckt én der Kirch zwéschen Weihwasser, geseenten Kerzen un em Hauch Weihrauch un vor der Dier passieren déi greilischt Dénger. Un er géfft noch néddemòòls eschdaméiert, geschweije dann, dat er métmischen dirft. So eppes móss en Hällenpein for de Deifénkert sénn. Wann der Luzifer némmeh gerouf géfft, weil de Leit inn längscht iwwertrómpen, kammer doch nur noch saan: „Oh, dau aarmer Deiwel“.
Vaam Irm

Et Irm woar e léiw Minsch un gewéss nét tòòpéch. Awwer et kunnt äänen én Raasch bréngen, dermääscht de Fraleit: et woar nét méddem ze rétschen – im Gudden nadierléch; mer móss jò énforméiert sénn. Et Irm hott kää Au fó déi Sach, wo häämels gehall génn sóllt un kää Ohr fó dat, wat kääner spétz krein misst. Un freem Gesichder un Namen kónnt et séch schó gaar nét behallen. Óf déi Frò: „mäh, kennscht dau den dann nét?“ haddet émmer gesaat:“ der Herrgott wärt enn kennen.“ Mer kunnt verzwaddern, méddem Irm woar séch nét ze bréschden. Hautsedaachs wär’t Irm todaal verloar. Kää Au, kää Ohr fó all déi Wichdéchkätten, wo vaan iwwerall óf äänen zoulaafen doun, wo mer wéssen, wo mer métschwätzen un driwwer abschdémmen móss, émmer óm Gallee; eich bénn gemännt, eich móss lò mét machen, mei Määning zehlt. Ach, Irm, dau hottscht et gutt. Awwer haut rétscht jò aach kääner meh, mir „teilen“, mir teilen alles, im Netz!
Suppenbollengesicht
Bosener Rapport
Geheirat

Geheirat Fó émmer egal wie et kómmt Fó émmer sécher awwer nét so Fó émmer villeicht wann't gutt gétt Fó émmer siwwen Johr lang ém Schnétt
Alter Baam em Wénter

Knorrich Äscht met längscht verlossenen Vurrelkénnerzémmern räcken ém bleichen Lécht séch én de Heh, als gääwen se óm besser Zeiten hääschen Wéi méihsam éss et Gleichgewécht ze hallen, wann rauer Wénd de Zweijen risselt un nét ään äänzich Blatt meh de kalten Reen óffänken helft Schnee läät erseht mòòl en weiß Deck iwwert Geäscht, doch eh mer séch versitt, zerbrecht vaan ófgetirmder Lascht erdréckt manch strack gefroarner Ascht wéi Glass Newen alt verhäälten N arwen spréngen jed Johr nau Réssen óf Mach der zou kääner Zeit en Kopp un geh rouhich mét der Gewésshätt hämm: So'n alter Baam, der hat schonn längscht sei Määschder - ganz sécher aach ém Iwwerwéntern
En der Reih geen
Ungleck